اسرار کاوش

کوروش بزرگ (550 تا 530 پ.م)

کوروش دوم هخامنشی مشهور به کوروش بزرگ، بنیانگذار و نخستین شاه شاهنشاهی هخامنشی بود هیچ سندی از تاریخ دقیق تولد کوروش بزرگ در دست نیست او در حدود 576 سال پیش از میلاد مسیح در ایران به دنیا آمد. پدر او کمبوجیه یکم از شاهان انشان بود. نویسندگان یونانی، ماندانا دختر آستیاگ را مادر کوروش دانسته‌اند و گزارش داده‌اند که کوروش حاصل ازدواج کمبوجیه یکم و ماندانا بوده‌است.
کوروش ابتدا بر علیهٔ شاه ماد طغیان کرد و سپس به پایتخت حکومت ماد در هگمتانه یورش برد و با کمک‌هایی که از درون سپاه ماد به او شد، هگمتانه را فتح کرد. سپس در سال 546 پیش از میلاد، کشور ليدي را تسخير نمود و اکثر مناطق يونانى نشين را زیر سلطة خود در آورد و دستور داد تا نواحى تصرف شده که در آنها ضرب سکه رايج بود ، مثل قبل به ضرب سکه هاى محلى ادامه دهند. در بسیاری از موزه ها دیده شده که سکه هایی با شکل سکه های کرزوس را به کوروش نسبت داده اند ، ارنست بابلون نیز عقیده دارد که به غیر از سکه های سلطنتی کرزوس که در ضرابخانه سارد ضرب می شده، تمامی سکه های لیدی تا پایان دوران حکومت کمبوجیه رایج بوده است. و حتی در کتاب خود به ضرب سکه های کوروش و کمبوجیه در همان ضرابخانه های سارد اشاره کرده است.

سکه استاتر طلا که به کوروش بزرگ نسبت داده شده ، وزن این سکه 8.05 گرم و قطر آن در حدود 16 میلیمتر می باشد.

سکه نقره که به کوروش بزرگ نسبت داده شده ، وزن این سکه 5.29 گرم و قطر آن در حدود 15 میلیمتر می باشد.

خرید بهترین فلزیاب های دنیا 09013545415

خرید بهترین فلزیاب های دنیا 09013545415

خرید بهترین فلزیاب های دنیا 09013545415

مفرغ: 

پس از مس مفرغ قدیمی ترین آلیاژ است. مفرغ ساده ساز دارد و نقش دار که بسته به حکومتها فلزات متفاوت میشود و قلم آنها فرق میکند مفرق بیشتر از کلیه فلزات مصرف می شد چون فلزی عادی بود و همه مردم می توانستند آن را خریداری کنند. چون هم ارزان بود و هم فراوان و به همین دلیل است که در اکثر قبرهای قدیمی فلز مفرغ فراوان یافت میشود.

3- نقره

که خود بر دو قسمت تقسیم میشود:

1- نقره ساده :

که از آن سکه و مجسمه های زیبا می ساختند که اکثرآ با عیار بالا از آن استفاده میکردند و اصطلاحآ به آن نقره پنبه ای می گفتند.

2- نقره طلاشور :

که از آن بیشتر ظروف و مجسمه می ساختند و به نقره چند خط طلا میزدند (عیار میکردند) که عمر نقره زیاد شود.
شما می دانید که نقره وقتی به مدت طولانی بماند به صورت خاک نقره میشود و از بین میرود. نه اینکه ذات نقره از بین برود بلکه اکسید میشود و به صورت خاک نقره باقی می ماند ولی نقره هائی که طلا شور میشدند بسیار سالمتر از نقره خالص باقی می ماندند و به همین دلیل هست که کاهی اوقات در حفاری ها در خمر ها فقط خاک نقره یافت میشود.

4- طلا

که به ذات خود نه تنها فلزی گرانبهاست که از استقامت بسیار بالائی برخوردار است و به هیچ عنوان از بین نمی رود.

همه می دانیم که وقتی فلزی به مدت طولانی در زیر خاک می ماند جرم خاک به روی آن می نشیند که در اصطلاح میگویند پاتین بسته است و کاملاً هم درست است ولی طلا به ذات خود پاک است و به همین دلیل هم هست که طلا وقتی به مدت طولانی در زیر خاک می ماند از خاک پاتین نمی بندد و اکثر کسانی که کار تقلبی میسازند در این قسمت کار مشکل دارند که نمیتوانند طلا را پاتین بندی کنند.

این را میگم که بدونید که پاتین طلا از خود طلا است که به صورت ذرات به روی کار مینشیند چون طلا همه چیز را از خود دور میکند بغیر از طلا.

5- هفت جوش :
در زمانهای قدیم اجناسی را که میخواستند محکم درست کنند که از بین نرود و عمری طولانی داشته باشد ، هفت آلیاژ را با هم ترکیب میکردند که درجه ذوب آن بسیار بالا بود که و از نظر سختی به تیتانیوم فعلی معروف میباشد و از فلزات طلا ، نقره ، مس ، روی ، سرب ، آهن ، مسوار تشکیل می شد که قلم زدن هفت جوش بسیار سخت و طاقت فرسا بود و هنر مندان بسیار ماهری میخواست تا بتوانند این آلیاژ را بسازند و قلم بزنند. در مورد هفت جوش باید بگویم که از تمام فلزات سنگین تر است و چون ساخت آن بسیار سخت بود آن را قالب هم می ریختند.

6- سه جوش :
بعد از اینکه سختیهای هفت جوش نمایان شد و برای همه هنرمندان کار با آن مشکل بود ، آلیاژ سه جوش درست شد که کار با آن بسیار راحت تر از هفت جوش بود. این آلیاژ از ترکیب طلا ، نقره و مس ساخته میشود که قلم خوردن آن خیلی راحت تر از هفت جوش بود ولی باز هم از فلزات دیگر محکمتر و سخت تر است و یکی از دلائلی که نقره را طلا شور میکردند همین سختی آلیاژ هفت جوش و سه جوش بود.

پس توضیحات کلی را دادیم فقط چند تا نکته ریز مانده که در زیر برایتان بازگو می نمایم:

فلز نقره طلا شور را اکثرآ هنرمندان برای خاندان دربار می ساختند.

(طلا کوب با طلا شور فرق میکنه و این دو تا با هم قاطی نشوند.)

بعضی از نقره ها را طلا کوب میکردند و بعضی از طلا ها را نقره کوب.

بعضی از مفرغ ها را طلا کوب میکردند.

بعضی از مفرغ ها را نقره کوب میکردند. که این نیز برای شکیل شدن کار بود و اکثرا هنرمندان این کار را برای درباریان انجام می دادند.

بغیر از این چهار عمل بالا ، عملی برای کوبیدن با فلزات دیگر انجام نمیشد.

خرید بهترین فلزیاب های دنیا 09013545415

خرید بهترین فلزیاب های دنیا 09013545415

خرید بهترین فلزیاب های دنیا 09013545415

یکی از برگ های مهم تاریخ ایران دوران حکومت پارتیان است دوره ای بس درخشان و پر شکوه که فرمانروایان آن توانستند با تدبیر و دلاوری و شجاعت دست جانشین اسکندر را از سرزمین ایران کوتاه نمایند و اساس و بنیان حکومتی را که مدت پنج قرن دوام داشت پی ریزی نمایند. پارتیان تیره ای از قبایل آریایی بودند که بخشی از قوم داهه محسوب می شدند. آنها ابتدا به صورت قبایل چادرنشین در نواحی مجاور رود جیحون تا استپ های کرانه دریای خزر و دریاچه اورال زندگی می کردند و به تدریج در منطقه پرتو "پارت" نفوذ نموده در آنجا مستقر شدند. پارتیان جنگجویانی دلیر و با شهامت بودند که در تیراندازی و سوارکاری مهارت تام داشتند. در حمله اسکندر به ایران سپاهیان پارت همراه سایر سپاهیان ایرانی در جنگ شرکت نمودند. پس از سقوط دولت هخامنشی فاتح مقدونی سرزمین پارتها را به تصرف درآورد و فردی از اهالی پارت به نام آمی ناسپ را به سمت فرمانروایی تعیین نمود. پس از مدتی سلوکیان برای ناحیه پارت و باختر فرمانروای واحدی گماشتند، ولی طولی نکشید که دیودوت ساتراپ باختر بر ضد سلوکیان قیام کرد و خود را شاه خواند. پارت ها که از تسلط سلوکیان و فرمانروایی آنها ناراضی بودند تحت رهبری ارشک دست به شورش زده دولتی تشکیل دادند که ابتدا شامل منطقه کوچکی بود ولی با وجود حملات مکرر و پی در پیشاهان سلوکی آنها موفق شدند دست سلوکیان را از بسیاری مناطق ایران کوتاه کرده پس از راندن کامل آنها حکومت بزرگ و مقتدری را پایه گذاری کنند که مدت پنج قرن ادامه یافت. در حدود سال 250 ق.م ارشک به شهر نیسا رفت و در حدود 248 ق.م رسما به سلطنت رسید. تاجگذاری ارشک مبدا تاریخ پارتی ها شد. ارشک در پیکاری کشته شد و برادرش تیرداد به سلطنت رسید. وی ناحیه هیرکانی "گرگان" را به تصرف در آورد و به تجهیز سپاه خود پرداخت تا بتواند در صورت حمله سلوکوس دوم یا دیودوت شاه باختر با آنها مقابله کند. بخت با تیرداد یاری کرد و شاه سلوکی در اثنای پیکار به علت اغتشاشاتی که در ناحیه غربی روی داده بود ناچار شد به آن سوی عزیمت نماید. دیودوت نیز از در مصالحه با تیرداد درآمد. بعد از تیرداد، فریاپات و فرهاد یکم فرمانروایی کرده با پیکار با سلوکی ها و تقویت موقعیت خود توانستند فرمانروای سرزمینهای وسیعتری شوند.

خرید بهترین فلزیاب های دنیا 09013545415

همیشه برای افراد مختلف با هر دیدگاه و منطق یا هر زبان و نژاد، دانستن این موضوع که چه چیزی یا چه کسی خاص تر است جذاب و قابل توجه بوده به طوری که در گوشه و کنار جهان واژه "ترین" شناخته شده و یادآور جذابیت است. مثلاً بلندقدترین و کوتاه قامت ترین انسان جهان و تقابل بین آنها جالب توجه است و بیندگان بیشماری را به خود جذب می کند. شاید برای مجموعه داران سکه کشور، شناخت "ترین های سکه های کشور" جالب و جذاب باشد. امیدواریم که این مطلب مورد توجه شما عزیزان و کاربران پایگاه سکه ها قرار گیرد.

ترین از نظر زمان

نخستین سکه

سری سکه های 1281 هـ.ق (1243 خورشیدی) توسط موسیو (آقای) داوس در پاریس طراحی و ضرب گردید. سکه های ضرب شده او را می توان به عنوان نخستین سکه های ماشینی ایران دانست. این سکه ها به سرمشق سکه های ماشینی ایران تبدیل شد. اما نکته اینجاست که این سکه ها به عنوان نمونه ضرب گردید و در چرخه پولی قرار نگرفت. نخستین سکه های ماشینی ضرب شده در ایران مربوط به سال 1293 هـ.ق (1254 خورشیدی) می باشد. این سکه ها با راه اندازی ضرابخانه ماشینی تهران در سال 1293 هـ.ق توسط آقای فرانز پشان اترشی بصورت آزمایشی ضرب گردید. او در ضرب این سکه ها از قالبهای اولیه سال 1281 هـ.ق (طراحی شده توسط داوس) استفاده کرده است. به همین دلیل سکه های ضرب شده پشان از سکه های ضرب شده داوس قابل تشخیص نیست. اما دو سکه 50 و 500 دیناری 1293 وجود دارد که پشان در اواخر همان سال طراحی و ضرب کرده است. این دو سکه را می توان به عنوان نخستین سکه های ماشینی ایران دانست که در ایران ضرب گردیده است.

آخرین سکه ضرب شده تا این لحظه

آخرین سکه ی ضرب شده کشور تا این لحظه سکه 1000 ریال شاهچراغ سال 1393 می باشد.

ترین از نظر قطر

بزرگترین سکه

سکه 5 ریال رضا شاه پهلوی در سال 1310 تا 1313 خورشیدی ضرب گردید. این سکه با قطر 37 میلیمتر از تمامی سکه های ماشینی ایران بزرگتر می باشد.

کوچکترین سکه

همه سکه های ربعی (ناصرالدین شاه ، مظفرالدین شاه، محمدعلی شاه، احمد شاه قاجار و رضا شاه پهلوی) در حدود 15 میلیمتر قطر دارند. در نتیجه سکه ربعی (بدون احتساب تاریخ) کوچکترین سکه ماشینی ایران محسوب می شود.

ترین از نظر وزن

سنگین ترین سکه

در زمان پهلوی اول، بنا بر قانون جدید تغییر واحد پولی کشور مصوب 27 اسفند 1308 خورشیدی، می بایست سکه 5 ریال با وزن 25 گرم نقره و با عیار 828 ضرب گردد. از این سکه به عنوان سنگین ترین سکه ماشینی ایران نام برده می شود.

سبکترین سکه

سکه های شاهی قاجار معمولاً کمتر از یک گرم وزن دارند. در بین این سکه ها، شاهی احمد شاه با وزنی در حدود نیم گرم، سبکترین سکه ماشینی ایران محسوب می شود.

ترین از نظر ضخامت

ضخیم ترین سکه

سکه 200 دینار ناصرالدین شاه، با ضخامتی نزدیک به 3.3 میلیمتر ضخیم ترین سکه ماشینی ایران است.

باریکترین سکه

سکه شاهی احمد شاه با ضخامتی حدود 0.3 میلیمتر به عنوان باریکترین سکه ماشینی ایران معرفی می شود.

ترین از نظر ظاهر

زیباترین سکه

در این بخش با توجه به سلیقه های مختلف افراد، هر سکه ای می تواند زیباترین باشد. اما در بین همه سکه ها یک سکه به عنوان زیباترین سکه ایران انتخاب گردیده است. ملاک این انتخاب عواملی چون: طرح زیبا ، طراحی خوب و کیفیت ضرب بوده است.

سکه 2000 دینار 1323 مظفرالدین شاه قاجار زیباترین سکه ماشینی ایران می باشد.

زشت ترین سکه

ملاک انتخاب زشت ترین سکه ماشینی ایران عواملی چون طرح ضعیف، طراحی بد ، کیفیت ضرب نامناسب می باشد.

بر همین اساس سکه 2000 دینار خطی مظفرالدین شاه قاجار زشت ترین سکه ماشینی ایران می باشد.

ترین از نظر کمیت و قیمت مجموعه داری

کمیاب ترین و گرانبهاترین سکه

در این بخش سعی کردیم فقط سکه های رایج ماشینی مورد بررسی قرار دهیم. و سکه های نمونه به خودی خود از گستره سنجش ما حذف گردید. علت هم این است که بعضی از سکه های نمونه، هیچ گاه مورد خرید و فروش قرار نگرفته و قیمتی برای آن تعیین نشده است. از جمله این نمونه ها می توان به سکه ربعی 1319 تصویری مظفرالدین شاه قاجار اشاره کرد که تنها یک نمونه (با کمی تردید) از آن در موزه انگلستان وجود دارد. و تا به حال نمونه دومی از آن دیده نشده است.

در بین سکه های رایج که در ایران ضرب شده است، کمیاب ترین و گرانبهاترین سکه ماشینی ایران، سکه 5 قران ناصرالدین شاه می باشد.

فراوان ترین و ارزان ترین سکه

مطمعناً فراوان ترین سکه ارزان ترین سکه نیز می باشد. اما بعضی از سکه های فراوان از جنس نقره هستند که فلز آن به خودی خود دارای ارزش است. و نمی توان آن را ارزان پنداشت. نکته دیگر آن است که سکه باید حتماً بانکی باشد. پس فراوانی و ارزانی سکه های غیر بانکی ملاک انتخاب نمی باشد. فراوانترین و ارزانترین سکه ماشینی ایران، 1000 ریال شاه چراغ می باشد. که به راحتی و ارزانی در دسترس مجموعه داران قرار می گیرد.

ترین از نظر ارور (اشتباه) ضرب

پُر ارور (اشتباه) ترین سکه

تجربه نشان داده است که سکه 2000 دینار خطی مظفرالدین شاه ، پر ارور ترین سکه ماشینی ایران می باشد. بشکلی که تمامی ارورهای شناخته شده در علم سکه شناسی در این سکه ها دیده شده است. و شما می توانید گلچینی از ارورها و اشتباهات گوناگون ضرب مانند چرخش ها ، خارج از مرکز ، مکررها ، گرفتگی و فرسایش قالب ، ارورهای تاریخ، پولکهای ناقص و متفاوت از نظر اندازه و ضخامت ، سورشارژ های تاریخ و ... را در بیشتر این سکه ها مشاهده کنید.

سکه دیگری که دارای جاذبه خاص است، سکه شاهی سه تاریخه احمد شاه قاجار می باشد. روی این سکه تاریخ 1339 و پشت سکه تاریخ 1341 و 1328 نقش بسته است.

کمارور (اشتباه) ترین سکه

معمولاً سکه هایی که خارج از ایران ضرب شده اند کم اشتباه و دقیق بوده است. و سکه هایی که در تیراژ اندک و تنها در مدت یک یا دو سال ضرب شده است خود به خود احتمال بروز اشتباه در آنها کمتر می باشد. به همین دلیل این عوامل را ملاک انتخاب قرار نداده ایم و سکه هایی که بیش از 10 سال متوالی ، تیراژ بالا و ضرب ایران بوده اند را مورد بررسی  قرار داده ایم.

سکه 250 ریالی دو تیکه از سال 1372 الی 1382 یعنی 11 سال متوالی ضرب شده است و تیراژ ضرب در آن بسیار بالا بوده است. اما به جرات می توان گفت ، این سکه کمترین ارور را در بین سکه های ماشینی ایران دارا است.

ترین از نظر محبوبیت بین مجموعه داران

محبوب ترین سکه

محبوب ترین سکه ماشینی در نزد مجموعه داران ایران سکه ی ربعی 1315 رضا شاه پهلوی است. این سکه در بین فروشندگان ، پرفروشترین سکه محسوب می شود، که خود نشانگر محبوبیت این سکه است. قدمت 78 ساله ، جنس نقره، زیبایی و به ویژه قیمت اندک آن عواملی هستند که تمامی مجموعه داران تازه کار تا حرفه ای را جذب خود می کند.

محمدعلی شاه قاجار، به دلایل سیاسی شاه منفور زمان خود بوده است. مردم آن زمان سکه های تصویری او را نابود می کردند تا تصویری از این پادشاه منفور برجای نماند. امروزه سکه 2000 دینار تصویری محمدعلی شاه یکی از کمیابترین سکه های ماشینی ایران می باشد. به همین دلیل برخلاف زمان او، مجموعه داران امروزه علاقه زیادی به داشتن این سکه دارند.

بی اهمیت ترین سکه

هر سکه ای که به هر طور رسمی (سال، ارور ، واریته) ضرب شده باشد، برای مجموعه داران دارای اهمیت است.

ترین از نظر چرخه پولی

پُر کاربردترین سکه

منظور از پرکاربردترین یا پرمصرف ترین ، مدت زمان وجود یک سکه در چرخه پولی یک کشور می باشد. سکه 50 دینار 1293 ناصرالدین شاه از سال ضرب تا زمان رضا شاه پهلوی در چرخه پولی ایران حدود 57 سال مورد استفاده قرار گرفته است.

کم کاربردترین سکه

سکه یک ریال دماوند در سال های 1371 الی 1374 ضرب گردید. و به بانکهای عامل جهت توزیع در چرخه پولی ارسال گردید. از آنجایی که این سکه در آن سالها در بازار قدرت خریدی نداشت، مورد تقاضای مردم قرار نگرفته و خود به خود از چرخه پولی حذف گردید. در سال 1376 بانک مرکزی سکه یک ریالی دیگری نیز ضرب نمود که حتی جهت توزیع به بانکها هم ارسال نگردید. در سالهای اخیر طی اقدامی فرهنگی، بانک مرکزی پک های کلکسیونی ای را روانه بازار نمود. در این پکها علاوه بر سکه های دیگر، سکه های 1 ریالی دماوند سالهای 1371 الی 1374 قرار داشتند. نکته جالب اینجاست که سکه یک ریال دماوند 1376 نیز در بین این پکها عرضه شده است.

خرید بهترین فلزیاب های دنیا 09013545415

تیمور پس از 36 سال سلطنت و بر جا گذاشتن قلمروی گسترده ، در 807 در اُترار درگذشت. از وی 31 پسر، نوه ، نبیره و نبیره زاده باقی ماند. از فرزندان ذکور وی ، عمرشیخ و جهانگیر در زمان حیات تیمور درگذشتند و میرانشاه و شاهرخ نیز چون مورد توجه پدر نبودند، به جانشینی انتخاب نشدند و تیمور، پیر محمد جهانگیر  را که در آن زمان والی کابل بود، به جانشینی خود بر گزید. سیاست تیمور در ادارة شهرهای تسخیر شده ، واگذاری حکومت هر ولایت به یکی از اعضای خاندانش یا حکامِ محلیِ مورداعتماد و قرارگرفتن خودش در رأس همة امور بود. با اعلام خبر مرگ تیمور، این امیرزادگان و مدعیانِ سلطنت ، بر سر جانشینی او به کشمکش پرداختند. در این زمان ، میرانشاه و پسرش ابابکر در دیار بکر و عراق عرب حکومت داشتند. عمر، پسر دیگر میرانشاه ، حاکم آذربایجان و عراق عجم بود. پیرمحمد و رستم و اسکندر (پسران عمرشیخ )، به ترتیب فارس ، اصفهان و همدان را تحت فرمان داشتند. هریک از آنان می کوشیدند تا با کمک امیران و لشکریان ، هر چه زودتر سمرقند، تختگاه تیمور، را فتح کنند. پیرمحمد، جانشین تیمور، در قندهار بود و نتوانست بموقع به سمرقند برسد. برخی از امیران تیمور، به بهانة عملی کردن نقشة لشکرکشی تیمور به چین ، خلیل سلطان پسر میرانشاه را که در تاشکند بود، بر تخت نشاندند . اما خلیل سلطان با مخالفت سایر امیرانِ قدرتمند تیمور، از جمله امیرشاه ملک و امیرشیخ نورالدین ، و دیگر مدعیان حکومت روبرو شد. نخستین فرد از خاندان تیمور که مخالفت جدّی خود را با او آشکار کرد، سلطان حسین ، نبیرة دختری تیمور، والی ماورای سیحون بود ، اما نتوانست حمایت لشکریان را جلب کند و ناگزیر به شاهرخ پیوست و سپس در هرات به دستور او به قتل رسید. شاهرخ در هرات خود را وارث تخت پدر نامید و به سبب اقتدار و کفایتش توانست تا اندازه ای بر دیگر مدعیان چیره شود. پیرمحمد در شیراز، بر خلاف برادرانش ، حمایتش را از شاهرخ که ناپدری اش نیز بود، اعلام کرد. در همین زمان ، درگیری و کشمکش میان مدعیان حکومت ، یعنی پسران عمرشیخ (رستم ، اسکندر، پیرمحمد و بایقَرا ) و پسران میرانشاه (عمر و ابابکر و خلیل سلطان ) آغاز شد . شاهرخ با اینکه بسیاری از امیران ، همچون امیرشاه ملک و حاکمان محلی ، از او حمایت می کردند، از درگیری مستقیم با افراد خاندانش اجتناب کرد و به سروسامان دادن هرات مشغول شد. در همان زمان در تبریز و اصفهان و شیراز و کرمان و سبزوار، به سبب بی کفایتی خلیل سلطان و درگیری مدعیان جانشینی ، آشوب شده بود . خلیل سلطان پس از چهار سال حکومت در سمرقند و از بین بردن خزاین تیمور، گرفتار خدایدادحسینی ، والی ماورای سیحون ، شد.

شاهرخ در 811 به ماوراءالنهر لشکر کشید، خدایداد را کشت و خلیل سلطان را پس از رهایی به ری فرستاد و سمرقند را به اُلُغ بیگ داد. در پانزده سال بعد، بتدریج قدرت شاهرخ در خارج از مرزهای خراسان فزونی یافت . وی پس از گرفتن مازندران در 809 و ماوراءالنهر و مغولستان در 811، بر بلخ و تخارستان در 812 و بر خوارزم در 815 چیره شد، در 817 عراق عجم و فارس را از اسکندر گرفت و همانند پدرش حکومت این نواحی را میان پسران و نوه هایش تقسیم کرد. در این مدت بسیاری از مدعیان حکومت از بین رفتند؛ عمر در 809 به دست برادرش ابابکر کشته شد و ابابکر را ایدکو (والی کرمان ) کشت ، میرانشاه در 810 به دست قرایوسف ترکمان  و پیرمحمد جهانگیر در 811 به دست وزیرش پیرعلی تاز به قتل رسیدند، خلیل سلطان هم در 814 به مرگ طبیعی درگذشت. شاهرخ که توانسته بود از سرزمینهای از هم گسیخته ، قلمرو تقریباً یکپارچه ای فراهم سازد، با همسایگان و رقیبانش روابط دوستانه برقرار کرد چنانکه سفیرانی از چین ، هند، شروان و دشت قپچاق به دربار او آمد و رفت داشتند، اما او هیچگاه نتوانست قدرت تیموریان را در خارج از مرزهای ایران و ماوراءالنهر تثبیت کند. شاهرخ با وجود کامیابیهایش در سامان دادن به امور داخلی و از بین بردن رقیبان ، پس از قدرت گرفتن ترکمانان قراقوینلو در آذربایجان ، نتوانست اقتدار خویش را در آنجا حفظ کند. با مرگ قرایوسف ترکمان در 823، شاهرخ حدود یک سال تبریز را در اختیار داشت و سه بار نیز به آذربایجان لشکر کشید که آخرین بار در 839 بود ولی با وجود این پیروزی ها، نتوانست آنجا را مطیع سازد و چون از بیم پسران قرایوسف ، کسی حکومت آذربایجان را نمی پذیرفت، شاهرخ مجبور شد فقط به ذکر نامش در خطبه هایی که در آذربایجان خوانده می شد، بسنده کند. وی در اواخر عمر با شورشِ سلطان محمد، پسر بایسنغر و حاکم ری ، مواجه شد و با وجود بیماری ، به تشویق همسرش گوهرشادآغا بیگم ، در 850 به آنجا لشکر کشید. سلطان محمد گریخت و شاهرخ پس از 43 سال سلطنت ، در ری درگذشت . شورش سلطان محمد و مرگ شاهرخ ، موجب زوال سریع این خاندان شد.

پول رایج تیموریان در تمام دوره حکومتشان ، بر اساس نظام پولی تک فلزی از سکه های نقره قرار داشت. با وجود این، سکهة طلایی وجود دارد که آن را قراقوینلوها به سال 849 در بغداد به نام شاهرخ ضرب کرده اند و گویای قدرت برتر تیموریان بر عراق عرب است . سلیمان میرزا و شاهرخ نیز در زمان سلطنت همایون و اکبر، خویشاوندان مغولشان در هند، سکه های طلای ربع اشرفی در بدخشان ضرب کرده اند. تعدادی سکه مسی که به مناسبتهای خاص ضرب شده نیز به نام تیمور و پسرش شاهرخ شناخته شده ، اما شمار اندکی از آنها میان مردم منتشر شده است . احتمالاً سکه های طلای خارجی (بیشتر سکه های زرِ ونیزی و اشرفی های ممالیک که مانند کالا معامله می شد) در معاملات میان بازرگانان بزرگ ، به آسانی در دسترس بوده است . همچنین محتمل است که رؤسای شهرهای بزرگ سکه های مسی معمولی بسیاری برای تسهیل خرید روزانة اهالی ضرب کرده باشند.

از بررسی سکه ها روشن می گردد که منشأ تَنْکة تیموری که نوعی سکه است و اجزای آن ، یعنی درهم ، سکه هایی است که خانات جغتای ماوراءالنهر و اسلافِ بلافصل تیمور، و بعدها حاکمان صوری وی در سمرقند ضرب و منتشر کرده اند. تنکه هرگز بخشی از نظام پولی ایلخانی نبود. این نظام پولی را در 696 محمودغازان پایه ریزی کرد که بر اساس آن ، پول رایج ، دینار نقره بود. هر دینار شش درهم ، و ده هزار دینار برابر یک تومان (واحد اصلی شمارش ) بود. چون تیموریان دستگاه اداری (دیوانی) متمرکزی نداشتند تا نظام پولی واحدی برای قلمرو خود پدید آورند، مایل بودند که سکه های متداول در کشورهای فتح شده را حفظ کنند. در نتیجه ، سکه نقره بسیار با اوزان متفاوت پدید آمد.

این نظام غیرمتمرکز، قبل و بعد از عصر شاهرخ ، معمول بود، بجز بین سالهای 827 تا 850 که تنکه ای با شکل یکسان و به وزن تقریبی 2.5 گرم ، به طور وسیعی در سراسر قلمرو او رایج شد. این تنکه که به مقادیر بسیار زیاد جریان داشت ، به شاهرخی مشهور شد و اصالتاً واحد شمارش در مشرق ایران ، افغانستان و قلمرو نخستین مغولان هند گشت .

 روی بیشتر سکه های تیموریان ، شهادتین با نامها و القابِ خلفای راشدین حک شده است اما سه امیر مسالمت جو (ابوسعید، حسین بایقرا و ابوالقاسم بابر) هرگاه ضرابخانه هایشان در نواحی شیعی مذهب قرار داشت ، شهادتین و شهادت بر ولایت حضرت علی یا اسامی دوازده امام (ع) را بر سکه ها نقش می کردند. معمولاً نام ضرابخانه در قابی در وسط روی سکه نقش می شد. پشت سکه نام یا القاب امیران و به دنبال آن جمله ای دعایی و اغلبْ اسامی ضرابخانه ها و تاریخ انتشار سکه نوشته می شد. عنوان معمول "السلطان الاعظم" بود، ولی تیمور بر روی سکه هایش ، هرگز عنوانی بالاتر از امیر یا امیرالمعظَّم ننوشت. تیمور بیشتر سکه هایش را به نام اربابان ظاهری جغتایی خویش ضرب کرده است. به نام سُیورغَتْمِشْ که بین سالهای 771 تا 790 ضرب می شد ، محمود که از 790 تا 806 ضرب می گردید و بالاخره فقط به نام خود که در آخرین سال حیاتش ، یعنی 807، ضرب شد. هیچیک از دیگر امرای تیموری سکه ای به نام خانهای جغتای ضرب نکرده اند، مگر الغ بیگ و ابوسعید و احمد، که روش تیمور را در نامگذاری خویش به گورکان "به معنی داماد" ادامه دادند. این کلمه نشان می دهد که امیر با شاهدختی از خاندان شاهی جغتایی ازدواج کرده و نسب چنگیزخان از طریق فرزندان آنها تداوم یافته است . افزون بر این ، تیمور و الغ بیگ و ابوسعید، تمغایی متشکل از سه دایره که به صورت مثلثی قرار می گرفتند، به عنوان نشان دودمانی خویش در سکه هایشان قرار داده اند. دیگر امرای تیموری بیشتر به خود عنوان بهادرخان داده اند. این عنوان را ایلخان ابوسعید بهادرخان متداول ساخت .

یکی از ویژگیهای جالب توجه سکه های بعدی تیموریان که بر سکه های دودمانهای معاصر آنان ، قراقوینلو و آق قوینلو، نیز دیده می شود، کاری که زیاد دیده مشود ضرب دوباره یا چند بارة علامت "سورشارژ" بر روی سکه هاست. این روش ــ که در سالهای پایانی سدة نهم بسرعت در سراسر ایران گسترش یافت - احتمالاً راهی برای کسب درآمد به وسیلة درخواست مزد جهت معتبرساختن سکه های در گردش بود. در حالی که سکه های تیمور و شاهرخ و حسین بایقرا فراوان ، و سکه های دیگر امیران ، همچون ابوسعید، کم است ، بیشتر آنها نایاب یا بسیار کمیاب است . اگر منابع موزه های سکه شناسی شوروی سابق مطالعه و بررسی شود، سکه های امرای کم اهمیت تر شناخته خواهد شد یا آگاهی بیشتری از آنها خواهیم یافت .

ضرابخانه های اصلی تیموریان در سمرقند و هرات قرار داشت، اما همچنانکه از چنین نظام غیرمتمرکزی می توان انتظار داشت، ضرابخانه تقریبا در هر شهر بزرگ دیگری نیز دایر بود. میراث هنری باشکوهی که تیموریان برجای نهاده اند، در سکه هایشان که قالبهایی بسیار متنوع داشته ، ادامه نیافته است . برخی از این سکه ها، مانند سکه های جغتایی به گونة شگفت آوری زمخت اند، اما در برخی دیگر کوشش شده است تا معیارهای هنریِ رابخانه های غرب ایران حفظ و رعایت شود. ضرب آنها در عمل اغلب با بی دقتی همراه بوده است . سکه ها معمولاً با رقم تاریخگذاری می شدند، ولی بسیاری از اوقات این ارقام حک نشده و مایة دردسر سکه شناسان و گردآورندگان شده اند. نارسایی اطلاعات سکه شناسی عامل مؤثری در کمبود مطالب منتشر شده در باره تیموریان است ، زیرا بررسی کامل سکه های تیموریان می تواند تاریخ امیرانی را که آنها را رواج داده اند، روشنتر سازد.

تیمو پس از 36 سال سلطنت و بر جا گذاشتن قلمروی گسترده ، در 807 در اُترار درگذشت. از وی 31 پسر، نوه ، نبیره و نبیره زاده باقی ماند. از فرزندان ذکور وی ، عمرشیخ و جهانگیر در زمان حیات تیمور درگذشتند و میرانشاه و شاهرخ نیز چون مورد توجه پدر نبودند، به جانشینی انتخاب نشدند و تیمور، پیر محمد جهانگیر  را که در آن زمان والی کابل بود، به جانشینی خود بر گزید. سیاست تیمور در ادارة شهرهای تسخیر شده ، واگذاری حکومت هر ولایت به یکی از اعضای خاندانش یا حکامِ محلیِ مورداعتماد و قرارگرفتن خودش در رأس همة امور بود. با اعلام خبر مرگ تیمور، این امیرزادگان و مدعیانِ سلطنت ، بر سر جانشینی او به کشمکش پرداختند. در این زمان ، میرانشاه و پسرش ابابکر در دیار بکر و عراق عرب حکومت داشتند. عمر، پسر دیگر میرانشاه ، حاکم آذربایجان و عراق عجم بود. پیرمحمد و رستم و اسکندر (پسران عمرشیخ )، به ترتیب فارس ، اصفهان و همدان را تحت فرمان داشتند. هریک از آنان می کوشیدند تا با کمک امیران و لشکریان ، هر چه زودتر سمرقند، تختگاه تیمور، را فتح کنند. پیرمحمد، جانشین تیمور، در قندهار بود و نتوانست بموقع به سمرقند برسد. برخی از امیران تیمور، به بهانة عملی کردن نقشة لشکرکشی تیمور به چین ، خلیل سلطان پسر میرانشاه را که در تاشکند بود، بر تخت نشاندند . اما خلیل سلطان با مخالفت سایر امیرانِ قدرتمند تیمور، از جمله امیرشاه ملک و امیرشیخ نورالدین ، و دیگر مدعیان حکومت روبرو شد. نخستین فرد از خاندان تیمور که مخالفت جدّی خود را با او آشکار کرد، سلطان حسین ، نبیرة دختری تیمور، والی ماورای سیحون بود ، اما نتوانست حمایت لشکریان را جلب کند و ناگزیر به شاهرخ پیوست و سپس در هرات به دستور او به قتل رسید. شاهرخ در هرات خود را وارث تخت پدر نامید و به سبب اقتدار و کفایتش توانست تا اندازه ای بر دیگر مدعیان چیره شود. پیرمحمد در شیراز، بر خلاف برادرانش ، حمایتش را از شاهرخ که ناپدری اش نیز بود، اعلام کرد. در همین زمان ، درگیری و کشمکش میان مدعیان حکومت ، یعنی پسران عمرشیخ (رستم ، اسکندر، پیرمحمد و بایقَرا ) و پسران میرانشاه (عمر و ابابکر و خلیل سلطان ) آغاز شد . شاهرخ با اینکه بسیاری از امیران ، همچون امیرشاه ملک و حاکمان محلی ، از او حمایت می کردند، از درگیری مستقیم با افراد خاندانش اجتناب کرد و به سروسامان دادن هرات مشغول شد. در همان زمان در تبریز و اصفهان و شیراز و کرمان و سبزوار، به سبب بی کفایتی خلیل سلطان و درگیری مدعیان جانشینی ، آشوب شده بود . خلیل سلطان پس از چهار سال حکومت در سمرقند و از بین بردن خزاین تیمور، گرفتار خدایدادحسینی ، والی ماورای سیحون ، شد.

شاهرخ در 811 به ماوراءالنهر لشکر کشید، خدایداد را کشت و خلیل سلطان را پس از رهایی به ری فرستاد و سمرقند را به اُلُغ بیگ داد. در پانزده سال بعد، بتدریج قدرت شاهرخ در خارج از مرزهای خراسان فزونی یافت . وی پس از گرفتن مازندران در 809 و ماوراءالنهر و مغولستان در 811، بر بلخ و تخارستان در 812 و بر خوارزم در 815 چیره شد، در 817 عراق عجم و فارس را از اسکندر گرفت و همانند پدرش حکومت این نواحی را میان پسران و نوه هایش تقسیم کرد. در این مدت بسیاری از مدعیان حکومت از بین رفتند؛ عمر در 809 به دست برادرش ابابکر کشته شد و ابابکر را ایدکو (والی کرمان ) کشت ، میرانشاه در 810 به دست قرایوسف ترکمان  و پیرمحمد جهانگیر در 811 به دست وزیرش پیرعلی تاز به قتل رسیدند، خلیل سلطان هم در 814 به مرگ طبیعی درگذشت. شاهرخ که توانسته بود از سرزمینهای از هم گسیخته ، قلمرو تقریباً یکپارچه ای فراهم سازد، با همسایگان و رقیبانش روابط دوستانه برقرار کرد چنانکه سفیرانی از چین ، هند، شروان و دشت قپچاق به دربار او آمد و رفت داشتند، اما او هیچگاه نتوانست قدرت تیموریان را در خارج از مرزهای ایران و ماوراءالنهر تثبیت کند. شاهرخ با وجود کامیابیهایش در سامان دادن به امور داخلی و از بین بردن رقیبان ، پس از قدرت گرفتن ترکمانان قراقوینلو در آذربایجان ، نتوانست اقتدار خویش را در آنجا حفظ کند. با مرگ قرایوسف ترکمان در 823، شاهرخ حدود یک سال تبریز را در اختیار داشت و سه بار نیز به آذربایجان لشکر کشید که آخرین بار در 839 بود ولی با وجود این پیروزی ها، نتوانست آنجا را مطیع سازد و چون از بیم پسران قرایوسف ، کسی حکومت آذربایجان را نمی پذیرفت، شاهرخ مجبور شد فقط به ذکر نامش در خطبه هایی که در آذربایجان خوانده می شد، بسنده کند. وی در اواخر عمر با شورشِ سلطان محمد، پسر بایسنغر و حاکم ری ، مواجه شد و با وجود بیماری ، به تشویق همسرش گوهرشادآغا بیگم ، در 850 به آنجا لشکر کشید. سلطان محمد گریخت و شاهرخ پس از 43 سال سلطنت ، در ری درگذشت . شورش سلطان محمد و مرگ شاهرخ ، موجب زوال سریع این خاندان شد.

پول رایج تیموریان در تمام دوره حکومتشان ، بر اساس نظام پولی تک فلزی از سکه های نقره قرار داشت. با وجود این، سکهة طلایی وجود دارد که آن را قراقوینلوها به سال 849 در بغداد به نام شاهرخ ضرب کرده اند و گویای قدرت برتر تیموریان بر عراق عرب است . سلیمان میرزا و شاهرخ نیز در زمان سلطنت همایون و اکبر، خویشاوندان مغولشان در هند، سکه های طلای ربع اشرفی در بدخشان ضرب کرده اند. تعدادی سکه مسی که به مناسبتهای خاص ضرب شده نیز به نام تیمور و پسرش شاهرخ شناخته شده ، اما شمار اندکی از آنها میان مردم منتشر شده است . احتمالاً سکه های طلای خارجی (بیشتر سکه های زرِ ونیزی و اشرفی های ممالیک که مانند کالا معامله می شد) در معاملات میان بازرگانان بزرگ ، به آسانی در دسترس بوده است . همچنین محتمل است که رؤسای شهرهای بزرگ سکه های مسی معمولی بسیاری برای تسهیل خرید روزانة اهالی ضرب کرده باشند.

از بررسی سکه ها روشن می گردد که منشأ تَنْکة تیموری که نوعی سکه است و اجزای آن ، یعنی درهم ، سکه هایی است که خانات جغتای ماوراءالنهر و اسلافِ بلافصل تیمور، و بعدها حاکمان صوری وی در سمرقند ضرب و منتشر کرده اند. تنکه هرگز بخشی از نظام پولی ایلخانی نبود. این نظام پولی را در 696 محمودغازان پایه ریزی کرد که بر اساس آن ، پول رایج ، دینار نقره بود. هر دینار شش درهم ، و ده هزار دینار برابر یک تومان (واحد اصلی شمارش ) بود. چون تیموریان دستگاه اداری (دیوانی) متمرکزی نداشتند تا نظام پولی واحدی برای قلمرو خود پدید آورند، مایل بودند که سکه های متداول در کشورهای فتح شده را حفظ کنند. در نتیجه ، سکه نقره بسیار با اوزان متفاوت پدید آمد.

این نظام غیرمتمرکز، قبل و بعد از عصر شاهرخ ، معمول بود، بجز بین سالهای 827 تا 850 که تنکه ای با شکل یکسان و به وزن تقریبی 2.5 گرم ، به طور وسیعی در سراسر قلمرو او رایج شد. این تنکه که به مقادیر بسیار زیاد جریان داشت ، به شاهرخی مشهور شد و اصالتاً واحد شمارش در مشرق ایران ، افغانستان و قلمرو نخستین مغولان هند گشت .

 روی بیشتر سکه های تیموریان ، شهادتین با نامها و القابِ خلفای راشدین حک شده است اما سه امیر مسالمت جو (ابوسعید، حسین بایقرا و ابوالقاسم بابر) هرگاه ضرابخانه هایشان در نواحی شیعی مذهب قرار داشت ، شهادتین و شهادت بر ولایت حضرت علی یا اسامی دوازده امام (ع) را بر سکه ها نقش می کردند. معمولاً نام ضرابخانه در قابی در وسط روی سکه نقش می شد. پشت سکه نام یا القاب امیران و به دنبال آن جمله ای دعایی و اغلبْ اسامی ضرابخانه ها و تاریخ انتشار سکه نوشته می شد. عنوان معمول "السلطان الاعظم" بود، ولی تیمور بر روی سکه هایش ، هرگز عنوانی بالاتر از امیر یا امیرالمعظَّم ننوشت. تیمور بیشتر سکه هایش را به نام اربابان ظاهری جغتایی خویش ضرب کرده است. به نام سُیورغَتْمِشْ که بین سالهای 771 تا 790 ضرب می شد ، محمود که از 790 تا 806 ضرب می گردید و بالاخره فقط به نام خود که در آخرین سال حیاتش ، یعنی 807، ضرب شد. هیچیک از دیگر امرای تیموری سکه ای به نام خانهای جغتای ضرب نکرده اند، مگر الغ بیگ و ابوسعید و احمد، که روش تیمور را در نامگذاری خویش به گورکان "به معنی داماد" ادامه دادند. این کلمه نشان می دهد که امیر با شاهدختی از خاندان شاهی جغتایی ازدواج کرده و نسب چنگیزخان از طریق فرزندان آنها تداوم یافته است . افزون بر این ، تیمور و الغ بیگ و ابوسعید، تمغایی متشکل از سه دایره که به صورت مثلثی قرار می گرفتند، به عنوان نشان دودمانی خویش در سکه هایشان قرار داده اند. دیگر امرای تیموری بیشتر به خود عنوان بهادرخان داده اند. این عنوان را ایلخان ابوسعید بهادرخان متداول ساخت .

یکی از ویژگیهای جالب توجه سکه های بعدی تیموریان که بر سکه های دودمانهای معاصر آنان ، قراقوینلو و آق قوینلو، نیز دیده می شود، کاری که زیاد دیده مشود ضرب دوباره یا چند بارة علامت "سورشارژ" بر روی سکه هاست. این روش ــ که در سالهای پایانی سدة نهم بسرعت در سراسر ایران گسترش یافت - احتمالاً راهی برای کسب درآمد به وسیلة درخواست مزد جهت معتبرساختن سکه های در گردش بود. در حالی که سکه های تیمور و شاهرخ و حسین بایقرا فراوان ، و سکه های دیگر امیران ، همچون ابوسعید، کم است ، بیشتر آنها نایاب یا بسیار کمیاب است . اگر منابع موزه های سکه شناسی شوروی سابق مطالعه و بررسی شود، سکه های امرای کم اهمیت تر شناخته خواهد شد یا آگاهی بیشتری از آنها خواهیم یافت .

ضرابخانه های اصلی تیموریان در سمرقند و هرات قرار داشت، اما همچنانکه از چنین نظام غیرمتمرکزی می توان انتظار داشت، ضرابخانه تقریبا در هر شهر بزرگ دیگری نیز دایر بود. میراث هنری باشکوهی که تیموریان برجای نهاده اند، در سکه هایشان که قالبهایی بسیار متنوع داشته ، ادامه نیافته است . برخی از این سکه ها، مانند سکه های جغتایی به گونة شگفت آوری زمخت اند، اما در برخی دیگر کوشش شده است تا معیارهای هنریِ رابخانه های غرب ایران حفظ و رعایت شود. ضرب آنها در عمل اغلب با بی دقتی همراه بوده است . سکه ها معمولاً با رقم تاریخگذاری می شدند، ولی بسیاری از اوقات این ارقام حک نشده و مایة دردسر سکه شناسان و گردآورندگان شده اند. نارسایی اطلاعات سکه شناسی عامل مؤثری در کمبود مطالب منتشر شده در باره تیموریان است ، زیرا بررسی کامل سکه های تیموریان می تواند تاریخ امیرانی را که آنها را رواج داده اند، روشنتر سازد.

خرید بهترین فلزیاب های دنیا 09013545415

در طول تاریخ، سکه و پول جایگاه ویژه ای در میان اقوام مختلف داشته و همواره سکه ها نمادی از فرهنگ و اعتقادات مذهبی و اجتماعی ملل مختلف بوده است. بیشتر سکه ها از جنس طلا، نقره و برنج بوده و بر روی آن ها تصاویری از سران مملکتی، دانشمندان بزرگ، افراد وابسته به خانواده های سلطنتی و نیز تصویر حیوانات و یا ابزارآلات جنگی و ... ضرب شده است.

در زیر فهرستی از گرانترین سکه های جهان ارائه شده است.

سکه 1000000 دلاری ملکه الیزابت دوم

دولت استرالیا سکه ای از طلا ساخته است که ارزش آن معادل 57,340,000 دلار می‌باشد. این سکه 1000 کیلوگرم برابر با 1 تن وزن ، 80 سانتیمتر قطر و 12 سانتیمتر ضخامت است. عیار طلای بکار رفته در این سکه 99.99 درصد می‌باشد و ارزش حک شده آن بر روی سکه یک میلیون دلار می باشد.

سکه یک دلاری 1794 با موهای افشان (Flowing Hair dollar)

سکه یک دلاری با موهای افشان ، نخستین سکه دلار صادر شده توسط دولت فدرال ایالات متحده امریکا بود. این سکه از جنس نقره 900 ، وزن 26.9 گرم و قطر 40 میلیمتر، در سال 1794 و 1795  ضرب شده .  
در سال 1791 مطالعات ضرب سکه در کنگره با تصویب قطعنامه ای مشترک انجام شد . اواخر همان سال، رسما توسط قانون ضرب سکه مجاز شد. با وجود مجوز، ضرب سکه های طلا و نقره تا سال 1794 به طول انجامید .این سکه ابتدا در سال 1794، و مجددا در سال 1795 ضرب شد. در اکتبر سال 1795 سکه "DOLLAR DRAPED BUST" طراحی شده جایگزین سکه "Flowing Hair dollar" شد.
در ماه مه سال 2005، یک نمونه از این سکه7,850,000 دلار به فروش رسید، و گرانتر از هر سکه دیگری تا آن تاریخ به فروش رفته  می باشد.

سکه طلا دو عقاب (Saint-Gaudens Gold Double Eagle)

دومین سکه گرانقیمت جهان ، سکه ی 20 دلاری آمریکا است که از جنس طلا 900 ، وزن 33.4 گرم ، قطر 34.1 میلیمتر و ضخامت 2 میلیمتر میباشد
ضرب این سکه از سال 1907 تا 1933 ادامه داشت و در سال 1933 به دلیل تصویب قانون کنار گذاری پول طلا در چرخه پولی کشور امریکا ضرب آن متوقف شد. و سکه های تولیدی ذوب شد و به شمش تبدیل گشت. گفته می شود که تعداد 445,500 از این سکه در سال 1933 ضرب شده بود که تقریباً هیچ کدام از سکه ها وارد چرخه نشدند. این سکه در نهایت در یک حراجی به قیمت 7,590,020 دلار فروخته شده است.

سکه دبل فلورین ادوارد سوم (Edward III Double Florin)

یک سکه طلای کمیاب مربوط به دوران قرون وسطی که دو تا آن در بستر رودخانه "Tyne" در سال 1857 یافت شد. که هر دو در موزه بریتانیا نگهداری می شود نمونه ای دیگر از این سکه نایاب در یک حراجی به مبلغ  6,800,000 دلار فروخته شده. این سکه از سال 1343 تا 1344 در گردش بوده و به لئوپارد دبل مشهور بوده است.

سکه نیکل 1913 سری آزادی (1913 Eliasberg Liberty Head Nickel)

سکه نیکل 1913 با تصویر سر مجسمه آزادی، یکی از گرانقیمت ترین سکه ها در جهان است همین سکه 5 سنتی به خاطر ضرب محدودش است. در سال 1972، یک عدد از این نوع کمیاب یکصد هزار دلار قیمت گذاری شد و در سال 1996 یک عدد دیگر آن رکورد قبلی را شکست و یک میلیون دلار امریکا قیمت گذاری شد.
در سال 2003 یکی دیگر از آنها 3 میلیون دلار و بالاخره در سال 2007 به قیمت 5,000,000 دلار در حراجی عمومی توسط یک ناشناس خریداری شد. گفته میشود که فقط 5 عدد از این سکه وجود دارد که 2 تای آن در موزه و 3 تای دیگر آن در کلکسیون های شخصی نگهداری می شود.

سکه دلار نقره 1804 (1804 Silver Dollar)

تنها 15 نمونه از این نوعدلار نقره هنوز موجود است. این دلار نقره کلاس 1 در سال 1834 ضرب شد. در سال 1999 این سکه را در یک حراجیک تاجر آمریکایی به قیمت 4,140,000 دلار خریداری کرد.

سکه ملکه الیزابت دوم

این سکه که در سال های پیش سنگین ترین سکه جهان به حساب می آمد به وزن 100 کیلو گرم و قطر 50 سانتیمتر، به وسیله ضرابخانه سلطنتی کانادا ضرب شده و در یک حراجی در اتریش به قیمت 4 میلیون دلار فروخته شد. ساخت این سکه طلای بزرگ هجده ماه وقت گرفته است.
درجه خلوص این سکه 999/99 درصد می باشد و خالص ترین نوع سکه است که تا به حال ضرب شده است.

سکه دلار نقره 1804 کلاس یک

این سکه ی کمیاب متعلق به یک کلکسیونر بنام "Queller" است که جزو هشت سکه کلاس یک می باشد. این سکه در سال 1834 ضرب شده و در سال 2008 به مبلغ 3,737,500 دلار فروخته شده است. 

سکه براشر دابلون با علامت EB بر روی سینه عقاب(Brasher Doubloon EB on Breast)

این سکه نیز از جنس طلاست که در سال 1787 با علامت EB بر روی سینه یک عقاب ضرب شده است. این سکه داستان جالبی دارد. در سال 1787، مردی به نام افریم براشر (Ephraim Brasher) که طلا ساز بود و و نقره کاری نیز می نمود، عریضه ای با این مضمون برای ایالت نیویورک فرستاد که سکه ها را از جنس مس ضرب کند و از آنجایی که حاکمیت ایالت با این موضوع موافق نبود، پیشنهاد او را رد کرد. با این حال او به ضرب این سکه ها ادامه داد و نظر دولت مردان را نسبت به جنس سکه ها ی ضرب شده عوض کرد. براشر از این جهت شناخته شده بود که نه تنها برای خودش سکه ضرب می کرد بلکه سکه های دیگران را هم که برای او می فرستادند می ساخت. یکی از سکه های ساخته شده توسط او 26.6 گرم وزن دارد و کمتر از 1 گرم آن از طلاست.
همین سکه در سال 1981 به قیمت 625,000 دلار قیمت گذاری شد و سرانجام در سال 2005 به قیمت 2,990,000 فروخته شد.

سکه سنت گوادنز با دو عقاب (Saint-Gaudens Double Eagle)

این سکه، سکه ای است 20 دلاری از جنس طلا که به وسیله ضرابخانه آمریکا از سال 1907 تا 1933 ضرب شده. جنس آن از طلا 900 ، وزن 33.4 گرم ، قطر 34.1 میلیمتر و ضخامت 2 میلیمتر میباشد، این سکه به عنوان زیباترین سکه ساخته شده در امریکا مورد توجه همگان قرار گرفته است. گفته می شود 12367 عدد از این سکه در سال 1907 ساخته شد. به علت تغییراتی که در قوانین جاری آن زمان اتفاق افتاد، هیچ یک از آنها وارد بازار نشد. این سکه ها به آسانی قیمت 10000 دلار را از آن خود کردند اما در یک حراجی اخیر ارزش یکی از آنها 2,990,000 دلار تعیین شد.

سکه براشر دابلون با علامت EB بر روی بال(Brasher Doubloon EB on Wing)

پیش از این در مورد سکه های طلا که توسط طلاسازی به نام افریم براشر ساخته شده، اشاره ای داشتیم. این سکه نیز جزء ساخته های براشر است و اخیراً در یک حراجی عمومی به قیمت 2,415,000 دلار فروخته شد.

 

اینکه چرا سکه های موجود در تصاویر بالا این چنین گرانقیمت هستند؟ در مقاله ای با عنوان «چرا بعضی از سکه های معاصر گرانبها هستند؟» به این پرسش اشاره و تا حدودی پاسخ داده شده است. همچنین در مقاله «نگاهی به سکه های خارجی کلکسیونی در ایران» مواردی مطرح شده که برای علاقمندان می تواند جالب توجه باشد.

خرید بهترین فلزیاب های دنیا 09013545415